نقدی بر فیلم “قرمز شدن” سفری از کنترل تا خودپذیری
✨ “قرمز شدن” داستان همه ماست؛ همان وقتی که در میان طوفان نوجوانی، هیجانات، خشم، میل و سردرگمی‌مان، سعی می‌کردیم «خوب» باشیم؛ همان‌طور که دیگران از ما انتظار داشتند.
این انیمیشن، به زیبایی کشمکش درونی “می‌لی”، دختری ۱۳ ساله را به تصویر می‌کشد؛ دختری که میان هویت خانوادگی و میل به استقلال در نوسان است. او وقتی بیش از حد هیجانی می‌شود، تبدیل به یک پاندا‌ی قرمز عظیم می‌شود. این پاندا استعاره‌ای ست درخشان از دنیای پرآشوب نوجوانی: بلوغ، خشم، غرایز، احساس گناه و ترس از طرد شدن.
🧠 فیلم با زبان طنز و رنگ‌های شاد، به یکی از پیچیده‌ترین دوران زندگی انسان می‌پردازد. مخاطب نوجوان آن را می‌فهمد و با آن همذات‌پنداری می‌کند، و مخاطب بزرگسال با دیدن این اثر، کودک و نوجوان درونش را دوباره ملاقات می‌کند؛ با تمام سرکوب‌ها و نافرمانی‌های ناگفته‌اش.
👩👧 رابطه پیچیده می‌لی و مادرش، نمایانگر فشارهای پنهان والدینی‌ست که حتی با نیت خیر، گاه مانع رشد طبیعی فرزندشان می‌شوند. فیلم یادآور می‌شود که پذیرش هیجانات – حتی آن‌هایی که «نابهنجار» یا «زشت» شمرده می‌شوند – کلید رسیدن به بلوغ عاطفی‌ست.
🎨 “قرمز شدن” فقط یک انیمیشن نیست؛ یک آیینه است. آیینه‌ای برای دیدن خود، برای شنیدن صدای درونی‌ای که سال‌ها سانسور شده، و برای جرأت «خود بودن».
📌 اگر فرزندی دارید که در آستانه نوجوانی‌ست، یا هنوز با نوجوانیِ خودتان کنار نیامده‌اید، این فیلم را ببینید. شاید بتواند دری را باز کند، برای گفت‌وگویی صادقانه‌تر… با فرزندتان یا با خودتان.
✍️ با مهر دکتر سارا گودرزی
